Όπως το μυθικό πουλί, ο Φοίνικας...

Η σημερινή μέρα ήταν διπλή χαρά για την Οικογένεια του 1ου Συστήματος Ν/Π Δραπετσώνας-Κερατσινίου.

Γιορτάσαμε με ενθουσιασμό την εθνική μας επέτειο και συμμετείχαμε, όπως συμβαίνει πάντοτε άλλωστε, στην καθιερωμένη παρέλαση του δήμου μας. 

Το άλλο σπουδαίο που συνέβη και που συνδυάστηκε με την εθνική μας γιορτή, δίχως να την επισκιάζει, αλλά λαμβάνοντας από αυτήν ακόμη περισσότερη σπουδαιότητα, είναι η "Αναγέννηση" της Ομάδας των Προσκόπων του Συστήματός μας και η ανασύσταση δύο ιστορικών ενωμοτιών, των Ιππόκαμπων και των Ορκών.  

Σήμερα, κάποια από τα πολύ αγαπημένα μας Λυκόπουλα πραγματοποίησαν την ανάβασή τους στην Ομάδα των Προσκόπων. Η ζωή στην Αγέλη τούς προσέφερε εμπειρίες και εικόνες που θα τους μείνουν αλησμόνητες για μία ζωή. 

Όμως, ήρθε η ώρα να γίνουν Πρόσκοποι. Πρόκειται για μία φυσική εξέλιξη, η οποία θα τους οδηγήσει σε νέα μονοπάτια. Θα περιπλανηθούν και θα οδηγηθούν μέσα σε αυτά μαζί με τους βαθμοφόρους της Ομάδας τους, οι οποίοι θα φροντίσουν να τα ετοιμάσουν μέχρι τη στιγμή που θα τα παραδώσουν στην  Κοινότητα των Ανιχνευτών! 

***

Μέχρι τότε, θα έχουμε περάσει αρκετά μαζί! Πολλά θα μας δένουν και θα έχουμε μάθει άλλα τόσα, τόσο οι νέοι Πρόσκοποι από εμάς, όσο κι εμείς οι ίδιοι από εκείνους. 

Τους καλωσορίζουμε λοιπόν στην Ομάδα μας και τους ευχόμαστε καλό προσκοπικό παιχνίδι. 

Από τους βαθμοφόρους του Κλάδου Λυκοπούλων... για τα Λυκόπουλα!

"Ποιος είδε φάρο στον Ψηλορείτη, στην Ελασσόνα λευκό πανί, κι ένα καράβι από την Κρήτη, να πιάνει Ξάνθη ή Κομοτηνή;". Όσο παράταιρες κι αν φαίνονται οι εικόνες που μας δίνει το παραπάνω στιχάκι από το γνωστό τραγούδι, άλλο τόσο μας ξάφνιασε ευχάριστα η παρουσία Γαλατών στη μαρίνα του Φλοίσβου!

Ευρωπαίοι και αυτοί, ήρθαν και στα δικά μας μέρη  για να μας μιλήσουν για ένα σωρό ενδιαφέροντα θέματα! Μάθαμε για τον Ο.Η.Ε., την Ευρωπαϊκή Ένωση και καθετί άλλο οφείλει να γνωρίζει ένας σωστός Ευρωπαίος πολίτης . 

Ωστόσο, το πιο σπουδαίο που μας μετέδωσαν μέσα από μία σειρά άκρως εκπαιδευτικών παιχνιδιών ήταν η σημασία της συνεργασίας. Πράγματι κάθε προσπάθεια, όσο καλή κι αν είναι, χάνει λίγο από τη σπουδαιότητά της όταν δεν είναι αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας.

Η συνεργασία απαιτεί συντονισμό στις κινήσεις και στο τέλος αφήνει στον καθένα τη χαρά της αμοιβαίας προσπάθειας. Επιπλέον, αυτή είναι η προϋπόθεση της κοινής εμπειρίας που λειτουργεί ως συνεκτικός δεσμός ανάμεσα στα μέλη μιας ομάδας, συσφίγγει τις σχέσεις και συντελεί στην αρμονικότερη λειτουργία της. Είναι μία διαρκής άσκηση που μεταθέτει το κέντρο του ενδιαφέροντος από το ατομικιστικό "εγώ" στο συλλογικό "εμείς", η οποία προ πάντων διδάσκει ότι οι πιθανότητες επιτυχίας είναι σαφώς σοβαρότερες, εκεί που υπάρχουν περισσότερα χέρια... και  όπως συνηθίζεται να λέγεται, αυτά είναι πάντοτε  ευλογημένα, σε αντιδιαστολή με τα πολλά στόματα, τα οποία σίγουρα δεν είναι!

Έχοντας αυτά κατά νου, οι φρόνιμοι καλεσμένοι στο τραπέζι της Ιστορίας μας, εφόσον είδαν ότι δεν μπορούσαν να τραφούν με τα κατά πολύ μεγαλύτερα από τις διαστάσεις τους πιρούνια και κουτάλια, αποφάσισαν να φέρουν την τροφή ο ένας στο στόμα του απέναντι συνδαιτυμόνα. Έτσι όλοι τράφηκαν και κανείς δεν έμεινε νηστικός... και έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς ακόμα καλύτερα! 

    

Μες στο μουσείο, μια μέρα μπήκα με φόρα κι εγώ!

Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012

                                                 Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα πέρασα μία εξαιρετική μέρα, παίζοντας επιμορφωτικά παιχνίδια και γεμίζοντας το μυαλό μου με πλήθος εικόνων και χρήσιμες πληροφορίες, οι οποίες, αν και δεν φαίνεται να με ωφελούν άμεσα, είμαι βέβαιος -ή τουλάχιστον έτσι με διαβεβαίωσαν οι βαθμοφόροι μου- ότι θα με ωφελήσουν στο μέλλον!

Οι βαθμοφόροι μας, η Μάγκ, η Χαναάν, η Τζέντου, ο Κάονας, η Αλεξάνδρα, ο Ήλαρκτος, ο Ήταυρος, η Σίρουμ, ο Θανάσης, μαζί και μια φίλη τους αρχαιολόγος, η Ντόρις, ανέλαβαν να μας κάνουν μία περιήγηση στο Νέο Μουσείο της Ακρόπολης.

Η διαδρομή ήταν πολύ διασκεδαστική! Όλοι μαζί, περίπου τριάντα  Λυκόπουλα γεμίσαμε ένα βαγόνι και ξεκινήσαμε από τον Πειραιά για την Ακρόπολη! Στην Ομόνοια αλλάξαμε μεταφορικό μέσο και κινηθήκαμε υπογείως με το Μετρό, ώσπου φτάσαμε στον προορισμό μας. 

Η θέαση του μουσείου μου "έκοψε την ανάσα"! Ήταν αρκετά ψηλότερο απ' ό,τι το φανταζόμουν και δεν έβλεπα την ώρα να τρυπώσω στις μεγάλες του αίθουσες!

Για λίγη ώρα είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε δύο παιχνίδια και αμέσως μετά, χωρισμένοι σε ομάδες, έχοντας επικεφαλής κάποιον από τους βαθμοφόρους μας, αρχίσαμε να περπατούμε ανάμεσα σε εκθέματα ηλικίας "πολλών αιώνων"!

Η επίσκεψή μας συνδυάστηκε με παιχνίδι παρατηρητικότητας, αφού είχαμε λάβει σχετικές οδηγίες για να εντοπίσουμε τα αγάλματα της θεάς Αθηνάς, τα χρώματα που επιβιώνουν ακόμα στα "πέτρινα υφάσματα" που καλύπτουν τα σώματα των αγαλμάτων, αλλά και τα αντικείμενα καθημερινής χρήσης των Αρχαίων. 

Φεύγοντας από το μουσείο, περπατήσαμε τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μέχρι το Θησείο και από εκεί πήραμε τον Ηλεκτρικό για τον Πειραιά, όπου μας περίμεναν οι γονείς μας!

Αληθινά, ήταν μία πολύ εποικοδομητική δράση, η οποία βέβαια είχε και πολύ κούραση! Τόσοι θησαυροί και τόσο περπάτημα... όμως, όπως  είπαν και οι βαθμοφόροι μας, ο δρόμος για τη γνώση είναι τραχύς, αλλά στο τέρμα του θα γευτούμε όλη την γλύκα!

Ε..., μάλλον θα έχουν δίκαιο! Κάτι παραπάνω γνωρίζουν! Γερόλυκοι και χρόνια στην Κίνηση, ας μάθουμε και από την εμπειρία τους...

Καληνύχτα Ημερολόγιο! Θα τα ξαναπούμε αύριο!

Άποψη του γράφοντος:

*Η χθεσινή μας δράση είχε εξαιρετική επιτυχία και συμμετοχή. Είναι γνωστό πως πολλά παιδιά δεν χαίρονται με επισκέψεις σε χώρους, όπου οι συνθήκες τα αναγκάζουν να περιορίσουν τις εκδηλώσεις τους μέσα σε στενά όρια. Παρόλα αυτά, η "Πνευματική Καλλιέργεια" είναι ένας από τους τομείς που ως Βαθμοφόροι θα πρέπει να προωθούμε σε κάθε ευκαιρία γιατί με αυτόν τον τρόπο καλλιεργούμε την ευαισθησία, την αισθητική αντίληψη, την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου των παιδιών μας και ένα σωρό άλλα. Μπορεί το μουσείο ή μια διάλεξη να είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα για εμάς, που, είτε γιατί είμαστε ενήλικες, είτε εξαιτίας ειδικού ενδιαφέροντος, θα ακούγαμε ή θα παρακολουθούσαμε με ευχαρίστηση, ωστόσο δεν φαντάζουν το ίδιο συναρπαστικά στα παιδικά αυτιά και μάτια! Είναι στο χέρι μας να κάνουμε αυτές τις δράσεις ελκυστικές. Δεν έχει μεγάλη σημασία το πόσα θα μάθει το παιδί από τη συγκεκριμένη δράση, αρκεί να δει και να ακούσει. Ο σπόρος της γνώσης θα φυτευτεί και θα καρπίσει τον κατάλληλο καιρό. Και αυτός ο καιρός, δεν είναι ο ίδιος για όλα τα παιδιά, αλλά διαφέρει και εξαρτάται από τα ερεθίσματα και τα βιώματα του καθενός. Ας δώσουμε κι εμείς την ευκαιρία στα παιδιά μας για ανάλογα ερεθίσματα και ας θεωρήσουμε πρόκληση την εύρεση του κατάλληλου τρόπου, που θα κάνει ανάλογες δράσεις περισσότερο αγαπητές στους μικρούς φίλους. 

Βράχο βράχο τον καημό μου..!

Ο τίτλος της ανάρτησης μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και μας θυμίζει ένα παλιό λαϊκό τραγούδι...

Την περασμένη Κυριακή, ίσως αυτό το ρεφραίν να φαινόταν τόσο επίκαιρο, και αυτό είναι κάτι που δεν θα περίμενα να πω και ακόμα περισσότερο να γράψω ποτέ!

Οι βαθμοφόροι του Συστήματός μας δοκίμασαν κάτι πρωτόγνωρο -τουλάχιστον για την πλειονότητα-! Όλοι μαζί βρεθήκαμε στο "Φαράγγι των Μύλων" στο Αλεποχώρι Αττικής και δοκιμάσαμε τις αντοχές μας στη διάσχιση  φαραγγιού. 

Η εμπειρία ήταν μοναδική! Για την ευκαιρία αυτή, οφείλουμε ευχαριστίες στην Αρχηγό της Κοινότητάς μας και εκπαιδευμένη "canyoner", Ναταλία Ευφραιμίδη, καθώς και στα μέλη του"ΠΟΑ"* (Πεζοπορικός Όμιλος Αθηνών) που μας συνόδευσαν και φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο για την ασφάλειά μας.

Όσο για την επικινδυνότητα του εγχειρήματος, αρκεί να εμπιστευτεί κανείς τους κατάλληλους ανθρώπους και το υλικό! Έτσι λένε οι εκπαιδευμένοι και εμείς οι αμύητοι, μετά από μία δοκιμή!

Αν το σκέφτεστε, μία φορά αρκεί για να σας πείσει! 

Και μην βιαστείτε να αξιολογήσετε τη δράση... αφήστε να περάσουν μια-δυο μέρες, να καταλαγιάσει μέσα σας το βίωμα, και έπειτα θα αποφανθείτε με βεβαιότητα πια, αν θα το αποτολμούσατε ξανά ή όχι! 

Είμαι βέβαιος ότι η πλειονότητα θα το ξαναδοκίμαζε! Και το λέω εγώ, που δεν υπήρξα και από τους πιο γενναίους!

*Εδώ να μας επιτραπεί να αναφερθούμε ονομαστικά στους ανθρώπους που μας συντρόφευαν καθ'όλη τη διάσχιση, μιας και αυτή η ολιγόωρη επαφή μας έφερε αρκετά κοντά, τόσο που τους θεωρούμε πια "δικούς μας ανθρώπους", φίλους μας. Και πως να μην συμβαίνει αυτό, με ανθρώπους που διασφαλίζουν την αρτιμέλειά μας και φροντίζουν για τη ζωή μας. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους: Βασίλη, Βίκυ, Θάνο, Κώστα Μ. , Κατερίνα, Σάντυ, Κώστα Π., Kώστα Κ., Μιχάλη, Γιάννη και Αντριάν.

Παιδιά, σας ευχαριστούμε για όλα. Τί άλλο να πούμε;

Καλή αντάμωση σε άλλες περιπέτειες! 

Για τη διάσχιση φαραγγιών στην Ελλάδα, βλέπετε και, "Canyoning in Greece".