"Ποιος είδε φάρο στον Ψηλορείτη, στην Ελασσόνα λευκό πανί, κι ένα καράβι από την Κρήτη, να πιάνει Ξάνθη ή Κομοτηνή;". Όσο παράταιρες κι αν φαίνονται οι εικόνες που μας δίνει το παραπάνω στιχάκι από το γνωστό τραγούδι, άλλο τόσο μας ξάφνιασε ευχάριστα η παρουσία Γαλατών στη μαρίνα του Φλοίσβου!
Ευρωπαίοι και αυτοί, ήρθαν και στα δικά μας μέρη για να μας μιλήσουν για ένα σωρό ενδιαφέροντα θέματα! Μάθαμε για τον Ο.Η.Ε., την Ευρωπαϊκή Ένωση και καθετί άλλο οφείλει να γνωρίζει ένας σωστός Ευρωπαίος πολίτης .
Ωστόσο, το πιο σπουδαίο που μας μετέδωσαν μέσα από μία σειρά άκρως εκπαιδευτικών παιχνιδιών ήταν η σημασία της συνεργασίας. Πράγματι κάθε προσπάθεια, όσο καλή κι αν είναι, χάνει λίγο από τη σπουδαιότητά της όταν δεν είναι αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας.
Η συνεργασία απαιτεί συντονισμό στις κινήσεις και στο τέλος αφήνει στον καθένα τη χαρά της αμοιβαίας προσπάθειας. Επιπλέον, αυτή είναι η προϋπόθεση της κοινής εμπειρίας που λειτουργεί ως συνεκτικός δεσμός ανάμεσα στα μέλη μιας ομάδας, συσφίγγει τις σχέσεις και συντελεί στην αρμονικότερη λειτουργία της. Είναι μία διαρκής άσκηση που μεταθέτει το κέντρο του ενδιαφέροντος από το ατομικιστικό "εγώ" στο συλλογικό "εμείς", η οποία προ πάντων διδάσκει ότι οι πιθανότητες επιτυχίας είναι σαφώς σοβαρότερες, εκεί που υπάρχουν περισσότερα χέρια... και όπως συνηθίζεται να λέγεται, αυτά είναι πάντοτε ευλογημένα, σε αντιδιαστολή με τα πολλά στόματα, τα οποία σίγουρα δεν είναι!
Έχοντας αυτά κατά νου, οι φρόνιμοι καλεσμένοι στο τραπέζι της Ιστορίας μας, εφόσον είδαν ότι δεν μπορούσαν να τραφούν με τα κατά πολύ μεγαλύτερα από τις διαστάσεις τους πιρούνια και κουτάλια, αποφάσισαν να φέρουν την τροφή ο ένας στο στόμα του απέναντι συνδαιτυμόνα. Έτσι όλοι τράφηκαν και κανείς δεν έμεινε νηστικός... και έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς ακόμα καλύτερα!
Πάρα πάρα πολύ όμορφο!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Γιάννη, Ευχαριστούμε!!!